Juno » Oorsprong en Geschiedenis
Juno was de Romeinse godin die de natie als zodanig beschermd, maar ook bijzonder toezicht gehouden over alle aspecten van het leven van vrouwen. Ze wordt vaak gezien als de Romeinse versie van de Griekse godin van de liefde en het huwelijk, Hera. Juno was de vrouw en zus van Jupiter, de Romeinse oppergod, en de twee van hen werden vereerd naast de godin Minerva op de Quirinale in Rome.
Historische inleiding
Na een lange reeks van oorlogen met Macedonië, het Romeinse leger veroverde het Griekse schiereiland, en dientengevolge de Helleense cultuur--kunst, literatuur en filosofie--geïnfiltreerd veel van de Romeinse leven. Deze infiltratie opgenomen Romeinse godsdienst. Terwijl hun namen niet hebt gewijzigd, de Romeinse goden begon te worden meer nauw verbonden met hun Griekse collega's: Venus werd meer als Aphrodite, Pluto werd Hades, Neptunus werd Poseidon en tot slot, Jupiter Zeus. De mythen en legenden uit de Romeinse mythologie geleidelijk groeide vervormd en veel Romeinse goden begon te verliezen hun identiteit en hun individualiteit. Echter vergeet een snel dat de Romeinse goden bestaan lang vóór de komst van de Grieken, voordat ze hun uniciteit verloren. En dit verlies kan best gezien met Jupiter's vrouw en zuster, Juno, die is niet te verwarren met haar Griekse tegenhanger Hera. In elk aspect was Juno een godin in haar eigen recht.Juno van oorsprong & rollen
Hoewel haar exacte oorsprong onbekend is, Juno was een van de oudste van de Romeinse goden, dat wil zeggen, één van de drie oorspronkelijke goden--Jupiter, Juno en Minerva--geëerd op de Quirinale (later de Capitolijnse). Een grote tempel werd gebouwd door de Etruskische Lucius Tarquinus Pricus eerbetoon aan de drie die nauw verbonden met de Etruskische Drievuldigheid waren: Tini, Uni en Menura. Sommige antieke auteurs beweren dat Juno aangekomen in Rome in de 5e eeuw v.Chr van de Etruskische stad van Veii ten noorden van Rome als Juno Regina, een woord betekenis koningin. Ze ontvangen een tempel op de Aventijn en diende als een civic godheid, de beschermer van de staat.Capitolium, Thuburbo Majus
Onder andere identiteiten, was ze bekend bij velen als Juno Sospita, de belangrijkste godheid van Lanuvium, een stad in Latium ten zuidoosten van Rome. Ze was de beschermer van een in opsluiting, vaak afgebeeld het dragen van een geitenleer, die een speer en schild. Ze was Juno Lucina, een woord betekenis licht, de godin van de bevalling. Geen offer kon in haar tempel worden bepaald, tenzij alle knopen ongebonden, zijn omdat de aanwezigheid van een gordel een belemmering voor de levering van de vrouw kind vormen kan. Tot slot, ze was Juno Moneta, de maangodin, die een personage uniek naar Rome was.
Door welke naam ze bekend was, zat Juno in elk aspect van het leven van een vrouw. Ze was de beschermer van wettelijk gehuwde vrouwen. Aan anderen was ze de godin die mensen niet vergeten, de godin die mensen gewaarschuwd. Haar heilige ganzen op de Capitolijnse werden gehouden en een legenda wordt verteld dat ze waarschuwing aan het Romeinse leger onder leiding van Manlius Capitolinus gaf toen de binnenvallende Galliërs probeerde te nemen Rome in 390 V.Chr. Uiteindelijk hadden ze diverse heiligdommen gebouwd op haar naam; echter, haar primaire tempel of de citadel is gebouwd op de Arx, het noordelijke deel van de Capitolijn. Dit heiligdom was gelegen naast het Romeinse munt; het woord geld komt van haar naam, Moneta.
Juno is zat van elk aspect van het leven van een vrouw.
De Matronalia
Net als vele goden of godinnen had ze haar eigen festival, op 1 maart, genaamd de Matronalia, die was een tijd van vernieuwing en het ontwaken van de natuur. Het was een dag wanneer echtgenoten werden verwacht cadeautjes geven hun echtgenotes. De dag was vermoedelijk in de viering van de verjaardag van haar zoon Mars, de god van de oorlog. Vreemd als het kan, Jupiter was niet Mars van de vader; in plaats daarvan was het een magische bloem. Sommige auteurs beweren het festival eigenlijk vierden de verjaardag van het einde van de Romeinse-Sabine oorlog en de rol van de vrouwen vereerd. Nadat de Sabijnse vrouwen had ontvoerd door Romulus, oorlog begon, maar de vrouwen harmonie hersteld wanneer ze zich tussen de strijdende partijen gooiden.Juno & Carthago
Volgens de legende was er een verbinding tussen Juno en de stad van Carthago, waar ze werd geïdentificeerd met de godin Tanit. En, volgens de Romeinse dichter Vergilius, de auteur van De Aeneis, Juno moest een andere verbinding de stad door te spelen een belangrijke rol bij de oprichting van Rome of, meer precies, een rol in de vertraging van de oprichting van de stad. Het verhaal van Aeneas en zijn lot te stichten van de stad is een ander voorbeeld van de nauwe verbinding tussen de Griekse en Romeinse mythen. Hoewel Juno Virgil gebruikt als het verhaal van antagonist (hij was, natuurlijk, Roman), de naam van Hera kan net zo gemakkelijk worden vervangen door. Volgens Vergilius was er weinig liefde tussen Aeneas, Trojaanse held van het verhaal en de Romeinse godin. Juno hield de stad Carthago en, volgens de profetie, haar geliefde stad zou een dag worden vernietigd door Rome, een stad om te worden opgericht door Aeneas. Virgil schreef: "deze stad, zeggen ze, was de Juno favoriet woning, de voorkeur aan alle landen... hier werden haar armen, haar strijdwagen... ze gekoesterd het doel dat dit moet, als lot toegestaan, de metropool van alle naties." Juno van gedachten als een Aeneas vervolgens de stad Rome stopt wordt nooit vastgesteld--Carthago zou bereiken zijn lot en controle van de Middellandse Zee. Virgil vraagtekens bij de "broeden woede van Juno." Hij vroeg, "waar lag de oorzaak? Hoe was haar godheid gewond? Welke klacht maakte de koningin van de hemel zo harry een man bekend om vroomheid... een dergelijke cyclus van calamiteiten? Kan een goddelijk wezen worden zo volhardend in toorn?" Dus, Juno hield van Carthago en wilde niet te worden vernietigd door een toekomstige Rome. Er was echter een tweede reden voor haar woede: het feit dat de Trojaanse Prins Parijs Helen geloofde te zijn mooier, en Juno van schoonheid was "met voeten getreden."Haven van Carthago
Dus, door Juno van design, Aeneas en zijn mannen geland op Carthago waar de koningin Dido viel in liefde met Aeneas en smeekte hem om te blijven; de Trojan warrior's moeder, Venus, had echter andere plannen. Juno zei, "Laat Dido slaaf voor een Trojan man, en laat de rivaliserende overgaan in uw hand als haar bruidsschat." De godin Venus wist "dat dit was Koeterwaals waaraan Juno die gericht is op het baseren van het toekomstige Italiaanse rijk..." De ruzie escaleerde tussen de twee godinnen. Gelukkig werd voor Rome, maar ongelukkig voor koningin Dido Aeneas herinnerd aan zijn lot door de god Mercurius. Hij verliet Carthago en zeilde naar het eiland Sicilië, het verlaten van arme Dido in verdriet en uiteindelijk zelfmoord te plegen. Juno verdere pogingen gedaan om te stoppen met Aeneas--op Sicilië de Trojaanse vrouwen werden overgehaald om te branden van de boten. Vervolgens mislukte een storm op zee, gemaakt door Juno, toen Neptunus bemoeid, niet voor de liefde van Aeneas, maar vanwege zijn irritatie op Juno van inmenging in zijn domein. Volgens Virgil, "Juno van betovering was verbroken" en de mannen landde veilig op Italiaanse bodem. De rest, valt natuurlijk, in het rijk van de mythe van de oprichting van Rome en de geboorte van Romulus en Remus.
Na de komst van de Griekse cultuur, worden de mythologie van de Romeinse godsdienst en de identiteit van de goden verward. Verhalen over de goden, worden Romeinse of Griekse, vermengd. Juno, was ondanks een nauwe samenwerking met de Griekse Hera, in haar eigen recht, een belangrijke god. Ze was de beschermer van de vrouwen, de vrouw (en zus) van de Almachtige Jupiter. Ze was de moeder van de oorlog god Mars. Geleidelijk, echter verdwenen de hele mythologie rondom de goden--Jupiter, Juno, Neptunus en al de rest--met de opkomst van het christendom. Juno van belang en de relevantie, echter zal leven zolang mensen De Aeneis lezen of vertellen verhalen van de grote, oude goden.